marzo 30, 2009

Lisboa





Las calles de Lisboa se muerden las esquinas
y lamen en secreto la pobreza,
suena un gemido frágil que roza como un fado,
como lágrima dulce,
como un verso sanguíneo de Pessoa
fluyendo por la vena del farsante.

Caes sobre el mundo como un crujido obsceno,
niña de rodillas sucias,
arena penetrada de palidez y escombro,
las orillas del Tajo te escupen en las nalgas
cuando estás más desnuda,
cuando suenas a carne y a pendiente
y lésbica te agitas.

No hay palabras que toquen este silencio sucio
que brota en todas partes,
ese aroma lascivo de los perros subiendo por los muslos,
y tú, tan suya
balbuceas en la lengua del vencido toda oscuridad perversa
y ofreces al amor el esqueleto.

Vas a la noche azotada de cal, preñada de claveles,
y amas, amas como no es posible amar
sin la prolongación del ángel,
sin la piedra que lentamente curva tu honda anatomía.

Tu desnudez ya no te pertenece
ni tus rezos
ni la espina cruel de tu blancura donde se rompe el aire.

Porque tú, niña despeinada de río,
con dulcísimo temblor de gorriones

has girado en el mar.



LISBOA

As ruas de Lisboa mordiscam as esquinas
e lambem em segredo a pobreza,
soa um gemido frágil que roça como um fado,
como lágrima doce,
como um verso sanguíneo de Pessoa
fluindo pela veia do farsante.

Cais sobre o mundo como um rangido obsceno,
menina de joelhos sujos,
areia penetrada de palidez e escombro,
as beiradas do Tejo cospem nas tuas nádegas
quando estás mais despida,
quando soas a carne e a pendente
e lésbica te agitas.

Não há palavras que toquem este silêncio sujo
que brota em toda parte,
esse aroma lascivo dos cachorros subindo pelos músculos,
e tu, tão sua
balbucias na língua do vencido toda a escuridão perversa
e ofereces ao amor o esqueleto.

Vais à noite açoitada de cal, grávida de craveiros,
e amas, amas como não é possível amar
sem a prolongação do anjo,
sem o tempo que lentamente curva tua funda anatomia.
Tua nudez já não te pertence
nem tuas rezas
nem a espinha cruel da tua brancura onde se rompe o ar.

Porque tu, menina despenteada de rio,
com dulcíssimo tremor de andorinhas
rodopiaste no mar.


Sara Castelar Lorca- Espanha
Tradução ao português: Tania Alegria


LISABONA

Străzile din Lisabona își mușcă colțurile
și-și arată în secret sărăcia,
un geamăt fragil alină ca o melodie fado,
precum lacrima dulce,
ca un vers sanguin de Pessoa
prelingându-se prin vâna farsorului.

Cazi peste lume cu un foșnet obscen,
copilă cu genunchi murdari,
nisip pătruns de lividitate și moloz,
malurile râului Tajo te scuipă pe fese
când ești dezgolită de tot,
când miroși a carne și a brățări
și te agiți cu gesturi de lesbiană.

Nu există cuvinte care ar pipăi tăcerea asta murdară
ce germinează peste tot,
acest miros lasciv de câine urcând prin mușchi
iar tu, atât de introspectă,
gângăvești în limba învinsului toată tenebra perversă
și oferi dragoste scheletului.

Intri în noapte plină de var, gravidă cu garoafe,
și iubești, iubești așa precum nu-i posibil să iubești
fără să ai permisul de prelungire a vieții dat de înger,
fără timpul ce îți subție lent anatomia.
Nuditatea ta nu îți aparține,
nici rugăciunile tale,
nici șira spinării dură a purității de care se sparge aerul.

Fiindcă tu, copilă despletită de apele râului,
cu dulceag tremur de vrabie
ai pornit spre mare.


Traducción al rumano de Andrei Langa.
Din volumul "Pulsus"






9 comentarios:

Marian Raméntol dijo...

Cuando la poesía es arte, sólo el silencio de la admiración puede ofrecerse.

Un beso
Marian

Sara Castelar Lorca dijo...

Gracias Marian, de verdad que contar con tus ojos es todo un lujo, un regalo.

Mario Carvajal dijo...

Tu final simplemente magico, para un tema tan doloroso, decorado de esa manera, plagado de constelaciones, abierto al dolor, tocando el dolor de la inocencia y la inocencia convertida en pan, el falso amor que se vende en las esquinas y rompe todos los milagros, subito, dramatico, en toda su extension, disfrutado en cada linea, en cada lagrima que se evapora en cada palabra, y que se convierte en ese mar, enorme, infinito, un abrazo!!!

Sara Castelar Lorca dijo...

Siempre me sorprende tu percepción, Mario, y te lo agradezco profundamente.
Un abrazo

Anónimo dijo...

¡Qué bello poema!, y la primera imagen(entre otras) me encanta. Además "el agujero" por el que miras la ciudad le da mucha fuerza.
Un saludo

Anónimo dijo...
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
Ad Guerra dijo...

Un buen texto, solo un comentario en relación a un verso que veo, “aroma lascivo de los perros” que viene recordándome mi libro “El el lenguaje lascivo de los perros” título del libro de cuentos publicado en 2019. Adalberto Guerra. No otra observación, en general el texto bueno. Gracias.

Anónimo dijo...

Perdon queria decir "En el lenguaje lascivo de los perros" Editado por Velamenes.

Sara Castelar Lorca dijo...

Muchas gracias, Adalberto, me alegra que le gustara el poema.
Un saludo desde Sevilla, España.